Ծնվել է 1952 թվականի հունիսի 2-ին ։ 1968թ. ավարտել է Այգեձորի միջնակարգ դպրոցը:
1968-1970 թթ. սովորել է “Դոսաաֆում” եւ ստացել է հեղինակողի որակավորում ։
1971-73թթ. ծառայել է Խորհրդային բանակում Ուրալում: Բանակից զորացրվելուց հետո 1973-78թթ. անցել է աշխատանքի որպես վարորդ:
Մայրը (Հարսը ՝ Շամամը) արդեն ծերացել է և որպեսզի մենակ չթողնի, Սամվելը տեղափոխվում է Այգեձոր ։ Աշխատանքի է ընդունվում որպես ուղևորատար ավտոբուսի վարորդ, որտեղ աշխատում է մինչ օրս ։
Հորեղբայր Սամվելը, բացի բարձր կարգի վարորդ լինելուց, Դեռ բնական հումոր ունի ։ 1974թ. հունիսի 9-ին ամուսնացել է Գարսայան Ծովինարի հետ (1954թ. նոյեմբերի 10): Ունեն երեք որդի ՝ Սարգիս, Ալեքսան (Ալիկ), Լևոն ։
Մեր տոհմում կա նման սովորույթ, եթե տոհմի երեխաները ընդունում, սիրում և շատ կապված են հորեղբոր կնոջ հետ, ապա որպես հարգանքի նշան նրան անվանում են Մայր, Օրինակ ՝ Ֆիրուզ — Մայրիկ, մոմ-Մայրիկ և այլն: Այդպես են դիմում նաև Ծովիկի հարս ՝ “Ծովիկ Մամա”:
Հորեղբայր Սամվելը 2000 — ին լուրջ վիրահատության է ենթարկվել ։ Գյուղից պայթած խոցով նրան բերել են Երևան և, Փառք Աստծո, ամեն ինչ բարեհաջող է անցել ։ Պետք էր տեսնել, թե ինչպես են Միքայելյանի հիվանդանոցի շուրջ հավաքվել Սավրունցի ցեղի տղամարդիկ, բոլորը ՝ որպես մեկ մարդ ։
Հորեղբայրը ՝ Սամվելը, Սավրունց թաղամասում կառուցել է երկհարկանի քարե գեղեցիկ տուն ՝ հայրական տան տեղում ։ Սիրելի և հարգված մարդ համագյուղացիների և ուղևորների կողմից ՝ Այգեձորից մինչև Երևան: Ում բախտ վիճակվեց նրա հետ ծանոթ լինել, բոլորը հարգանքով էին վերաբերվում նրան և դիմում էին նրան ՝ հորեղբայր Սամվելը ։ Հողը թող բմբուլ լինի, Քեռի Սամվելը։
2012թ. հոկտեմբերի 11-ին ավտովթարի հետևանքով մահացել է 27-ամյա Լևոնը ՝ երրորդ որդին ։ Այս դեպքը խիստ հարվածել է ծնողների առողջությանը։ Չի տուժել որդու կորուստը, մահացել է 2017-ին։ Թաղված է որդու ՝ Լևոնի կողքին։ Ողորմիր նրանց հոգիները։
Ծովիկը ձմեռն անցկացնում է իր երեխաների մոտ, իսկ մնացածն ապրում է գյուղում և սրբորեն հարգում ամուսնու և որդու հիշատակը ։
Քաջառողջություն ենք մաղթում Ծովիկ մայրիկին:
